Przejdź do zawartości

Tadeusz Kuchar

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Kuchar
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 kwietnia 1891
Kraków

Data i miejsce śmierci

5 kwietnia 1966
Warszawa

Wzrost

176 cm

Pozycja

pomocnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
Lechia Lwów
1906–1916 Pogoń Lwów
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1923 Polska
1925 Polska
1928 Polska
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal 10-lecia Polski Ludowej
Honorowa Odznaka Miasta Łodzi
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób Tadeusza Kuchara na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Tadeusz Kuchar (ur. 13 kwietnia 1891 w Krakowie, zm. 5 kwietnia 1966 w Warszawie) – inżynier, major Wojska Polskiego, lekkoatleta, piłkarz, pływak, łyżwiarz, narciarz, działacz sportowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 13 kwietnia 1891 r. w rodzinie pochodzenia węgierskiego jako syn Ludwika (zm. 1917) i Ludwiki z Drzewieckich[1][2]. Ojciec był przemysłowcem i został sponsorem klubu LKS Pogoń Lwów. Jego braćmi byli również wszechstronni sportowcy (związani z klubem LKS Pogoń Lwów, w tym z sekcją piłki nożnej) i oficerowie rezerwy artylerii Wojska Polskiego: Władysław (1895–1983), sportowiec, działacz sportowy, porucznik, Wacław (1897–1981), olimpijczyk, porucznik. Jego rodzeństwem byli również: Kazimiera po mężu Chodkiewicz (1899–1981), Karol (1892–1960), Kinga (zm. 1894), Mieczysław (1902–1939), piłkarz, bramkarz Pogoni Lwów[3], Zbigniew (1905–1945), także hokeista Pogoni[4][5].

Tadeusz Kuchar ukończył studia na Politechnice Lwowskiej, był inżynierem, specjalistą budownictwa sportowego. Został członkiem korporacji akademickiej „Aquitania”[6].

Został żołnierzem c. i k. armii. W styczniu 1914 r., jako aspirant został mianowany kadetem rezerwy i przeniesiony z 11 pułku haubic polowych Austro-Węgier do 10 pułku haubic polowych Austro-Węgier[7].

W listopadzie 1918 r. we Lwowie zorganizował 5. baterię artylerii, na czele której wziął udział w obronie miasta[8]. 22 listopada został dowódcą III dywizjonu artylerii, zachowując dowództwo 5 baterii[9]. Dowództwo III dywizjonu sprawował do 28 listopada, kiedy to w ramach reorganizacji lwowskiej artylerii został on zlikwidowany[10]. W połowie stycznia 1919 r. objął dowództwo I dywizjonu 5 pułku artylerii polowej[11]. W maju 1919 r. dowodził grupą artylerii złożoną z dwóch baterii: „Krakus” i „Wanda”. Grupa ta wspierała 38 pułk piechoty, między innymi w walkach pod Tarnopolem[12]. W czerwcu tego roku, w zastępstwie kapitana Romana Odzierzyńskiego, dowodził grupą artylerii złożoną z czterech baterii: „Basia”, „Władysław”, „Wanda” i „Mańka”[13].

Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia kapitana rezerwy artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r.[14][15] W latach 1923–1924 był przydzielony jako oficer rezerwowy do 6 pułku artylerii ciężkiej we Lwowie (wraz z nim brat Władysław)[16][17]. W 1934 r. pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Miał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas w grupie oficerów rezerwy artylerii „po ukończeniu 40 roku życia”[18]. Ostatecznie awansował do stopnia pułkownika[19].

Został działaczem Polskiego Związku Łyżwiarskiego; w jego strukturze był członkiem pierwszego zarządu w 1921 r. W 1937 r. był członkiem honorowym klubu LKS Pogoń Lwów[20].

W młodości był związany z Pogonią Lwów. Jako piłkarz grał na pozycji środkowego pomocnika. Największe sukcesy odnosił w lekkoatletyce (biegi długodystansowe). Szczytowe osiągnięcia odnosił w latach 1910–1911. W 1912 r. zrezygnował ze startów w eliminacjach przedolimpijskich, by nie reprezentować na Olimpiadzie Austro-Węgier. Był współtwórcą Polskiego Komitetu Igrzysk Olimpijskich. Tadeusz Kuchar pełnił funkcję selekcjonera reprezentacji piłkarskiej w latach 1923, 1925 i 1928. Był pierwszym prezesem Polskiego Związku Lekkiej Atletyki, a w okresie od 29 czerwca 1945 r. do 16 lutego 1946 r. pełnił funkcję prezesa PZPN.

W latach 1946–1950 był dyrektorem Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego (PUWFiPW), a następnie Głównego Komitetu Kultury Fizycznej (GKKF)[19][1]. Od 1960 r. do śmierci dyrektor departamentu budownictwa sportowego w GKKF. Twórca hali Torwar, hali sportowej w Gliwicach, współtwórca Stadionu X-lecia w Warszawie, autor prac poświęconych budownictwu sportowemu m.in. „Budownictwo sportowe” (1936) i „Urządzenia sportowe – wytyczne do projektowania” (1959)[1].

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C 2-5-3)[21].

Był żonaty z Zofią (1900–1979), córką Michała Demetra[22].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Jacek Bryl, Kolebka – zapomniana?, „Biuletyn”, nr 41, Koło Lwowian w Londynie, czerwiec 1981, s. 27-30.
  2. ↑ Jarosław Barczyk, Z historii polskiego sportu - postać Wacława Kuchara [online], profesor.pl [dostęp 2015-11-19].
  3. ↑ Mieczysław Kuchar [online], wikiliga.pl [dostęp 2015-11-19].
  4. ↑ Hokejowe Mistrzostwa Polski, „Stadjon”, 1, 3 stycznia 1928, s. 6.
  5. ↑ Ludwik Kuchar [online], geni.com [dostęp 2015-11-19].
  6. ↑ Tadeusz Kuchar [online], archiwumkorporacyjne.pl [dostęp 2015-11-19].
  7. ↑ Awans noworoczny w rezerwie c. i k. armii, „Gazeta Lwowska”, nr 20, 27 stycznia 1914, s. 2.
  8. ↑ Czyrko 1930 ↓, s. 8-9.
  9. ↑ Czyrko 1930 ↓, s. 9.
  10. ↑ Czyrko 1930 ↓, s. 10.
  11. ↑ Czyrko 1930 ↓, s. 16.
  12. ↑ Czyrko 1930 ↓, s. 20.
  13. ↑ Czyrko 1930 ↓, s. 23, 24.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 842.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 767.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 790.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 708.
  18. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 134, 955, w tym roku zajmował 248. lokatę na liście starszeństwa kapitanów rezerwy artylerii.
  19. ↑ a b Kazimierz Toporowicz(inne języki), Tadeusz Kuchar, [w:] Internetowy Polski Słownik Biograficzny [online], Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny [dostęp 2025-03-03]. Wersja drukowana: Polski Słownik Biograficzny, t. XVI, Instytut Historii PAN, 1971.
  20. ↑ Lwowski klub sportowy "Pogoń" w roku 1937, Lwów 1937, s. 2.
  21. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  22. ↑ Romuald Szenderowicz, Odzew lwowskich sportowców na apel red. Jacka Bryla. Romuald Szenderowicz, Wrexham, „Biuletyn”, nr 42, Koło Lwowian w Londynie, grudzień 1981, s. 59.
  23. ↑ Dekoracja Orderem „Virtuti Militari”, „Gazeta Lwowska”, nr 87, 17 kwietnia 1921, s. 4.
  24. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie Krzyża Zasługi, „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, nr 2, 11 listopada 1937, s. 37.
  25. ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  26. ↑ M.P. z 1929 r. nr 264, poz. 616 „za zasługi na polu wychowania fizycznego”.
  27. ↑ M.P. z 1955 r. nr 99, poz. 1387 - Uchwała Rady Państwa z dnia 14 stycznia 1955 r. nr 0/124 - na wniosek Przewodniczącego Głównego Komitetu Kultury Fizycznej, s. 1575.
  28. ↑ Uchwała Prezydium Rady Narodowej m. Łodzi w sprawie wyróżnienia Odznaką Honorową m. Łodzi, „Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m. Łodzi”, 6, Łódź: Prezydium Rady Narodowej w Łodzi, 31 sierpnia 1964, s. 6–8.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Kariera szkoleniowa
Selekcjonerzy reprezentacji Polski w piłce nożnej mężczyzn
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Selekcjoner zastępczy
Prezesi Polskiego Związku Lekkiej Atletyki
Prezesi Polskiego Związku Piłki Nożnej
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Kuchar&oldid=76152153”