Bronisław Żongołłowicz

Bronisław Żongołłowicz
	; Bronisław Żongołłowicz - prorektor Uniwersytetu Wileńskiego
Data i miejsce urodzenia	29 lutego 1870 ; Datnów
Data i miejsce śmierci	30 września 1944 ; Wilno
Miejsce pochówku	cmentarz Na Rossie
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Grób Bronisława Żongołłowicza na wileńskim cmentarzu Na Rossie

Bronisław Żongołłowicz (ur. 29 lutego 1870 w Datnowie, zm. 30 września 1944 w Wilnie) – polski ksiądz katolicki, od 1919 profesor prawa kanonicznego Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, od 1930 do 1936 wiceminister wyznań religijnych i oświecenia publicznego, poseł na Sejm III kadencji w II RP.

Życiorys

W 1887 ukończył gimnazjum w Szawlach, później studiował teologię na Akademii Duchownej w Petersburgu. Po zakończeniu edukacji pracował jako profesor w kowieńskim seminarium duchownym. W 1917 obronił doktorat z prawa kanonicznego. W latach 1918–1919 wykładał na KUL, później związał się z Uniwersytetem Stefana Batorego, gdzie pełnił funkcję dziekana (1919–1923) i prorektora (1920–1922). Wykładał również prawo kanoniczne na Uniwersytecie Poznańskim.

W 1930 został wybrany posłem na Sejm III kadencji z list BBWR w okręgu Lida. Od czerwca 1930 do kwietnia 1936 sprawował urząd wiceministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego. Pochowany na cmentarzu Na Rossie.^[1]

Ordery i odznaczenia

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (22 października 1929)^[2]^[3]

Przypisy

↑ Dokumentacja nagrobka
↑ M.P. z 1929 r. nr 247, poz. 578 „za zasługi na polu pracy naukowej oraz przy organizacji Uniwersytetu Wileńskiego”.
↑ Dalszy ciąg uroczystości wileńskich. Przemówienia i gratulacje. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 235 z 12 października 1929.

Bibliografia

Kto był kim w II Rzeczypospolitej, red. Jacek Majchrowski, Warszawa 1994.

Linki zewnętrzne

Publikacje Bronisława Żongołłowicza w bibliotece Polona

[1] Dokumentacja nagrobka

[2] M.P. z 1929 r. nr 247, poz. 578 „za zasługi na polu pracy naukowej oraz przy organizacji Uniwersytetu Wileńskiego”.

[3] Dalszy ciąg uroczystości wileńskich. Przemówienia i gratulacje. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 235 z 12 października 1929.

[1]

[2]

[3]