Юнацкія гады правёў у Марселі, дзе займаўся камерцыйнай дзейнасцю. У 1870 годзе заснаваў антыімпералістычны часопіс, што адлюстроўвала яго рэспубліканскія погляды. У 1871 годзе быў выбраны дэпутатам у Нацыянальны сход Францыі, прадстаўляючы Марсель. У парламенце спецыялізаваўся на фінансавых пытаннях, працаваў у фінансавай камісіі ў якасці дакладчыка і яе старшыні.
У 1881 годзе, пасля падзення ўрада Жуля Феры, зноў атрымаў дэпутацкі мандат. У парламенцкай дзейнасці выступаў за дэцэнтралізацыю ўлады і ўвядзенне падатку на прыбытак. Ён займаў пасаду міністра па справах калоній. 30 мая 1887 года, заручыўшыся падтрымкай рэспубліканцаў, стаў прэм’ер-міністрам і адначасова міністрам фінансаў.
У сувязі са скандалам, у які быў уцягнуты зяць прэзідэнта Жуля Грэві, урад быў вымушаны сысці ў адстаўку праз некалькі месяцаў. Пазней займаў пасаду міністра фінансаў. Аднак у 1892 годзе сышоў з палітыкі ў выніку гучнага Панамскага скандалу.
У 1902 годзе вярнуўся ў палітыку, стаўшы міністрам фінансаў. Пасля адстаўкі папярэдняга ўрада ў студзені 1905 года зноў заняў пасаду прэм’ер-міністра. Яго другі ўрад правёў шэраг важных рэформаў, у тым ліку падатковую, пенсійную і закон аб падзеле царквы і дзяржавы. Асаблівую ўвагу надаваў знешняй палітыцы: дамовіўся з Іспаніяй аб супрацоўніцтве ў Марока і дасягнуў паразумення з Вялікабрытаніяй.
Падчас мараканскага крызісу праводзіў актыўную дыпламатыю з мэтай усталявання французскага ўплыву ў Марока, што прывяло да абвастрэння адносін з Германіяй. Францыя нават абвясціла частковую мабілізацыю, рыхтуючыся да магчымай вайны, але канфлікту ўдалося пазбегнуць. Пасля прэзідэнцкіх выбараў у лютым 1906 года яго ўрад страціў падтрымку і сышоў у адстаўку 12 сакавіка.
Медыяфайлы на Вікісховішчы