Władysław Garlicki

Władysław Garlicki
Bogumił
	; Władysław Garlicki (przed 1928)
	podpułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia	8 grudnia 1897 ; Przemyśl, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	25 stycznia 1953 ; Paryż, Francja
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Armia Krajowa
Stanowiska	dowódca odcinka w Podobwodzie Śródmieście Południowe w powstaniu warszawskim
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; powstanie warszawskie
	Odznaczenia

Władysław Garlicki, ps. Bogumił (ur. 8 grudnia 1897 w Przemyślu, zm. 25 stycznia 1953 w Paryżu) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, oficer Komendy Głównej Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego, dowódca odcinka w „Podobwodzie Śródmieście-Południowe”, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Był uczestnikiem I wojny światowej. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. W stopniu podporucznika wziął udział w wojnie polsko-ukraińskiej, w szeregach 3 pułku artylerii ciężkiej. W grudniu 1919 jako oficer 1 baterii pułku walczył w Przemyślu, a następnie we Lwowie^[1]. Następnie w szeregach pułku wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920. 12 maja 1920 odznaczył się w miejscowości Browary nad Dnieprem, w czasie ataku bolszewików na miasteczko^[2].

Po wojnie zweryfikowany w stopniu porucznika artylerii z starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[3]. Służył m.in. w 3 pułku artylerii ciężkiej, skąd został w 1923 przeniesiony do Obozu Szkolnego Artylerii w Toruniu. W grudniu 1924 awansowany do stopnia kapitana służby stałej artylerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924^[4]. Po 1925 przeniesiony do 5 pułku artylerii polowej, gdzie dowodził baterią. 4 lutego 1934 został awansowany na majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 10. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[5]^[6]. W marcu 1934 został przeniesiony do 31 pułku artylerii lekkiej w Toruniu na stanowisko dowódcy dywizjonu^[7]. Po 1935, został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie na stanowisko wykładowcy przedmiotu taktyki artylerii^[8]. W 1939 otrzymał nominację na zastępcę dowódcy 3 pułku artylerii lekkiej Legionów w Zamościu. We wrześniu 1939 pełnił funkcję zastępcy komendanta Ośrodka Zapasowego Artylerii Ciężkiej w Chełmie. Brał udział w walkach na Lubelszczyźnie. Po zakończeniu wojny obronnej 1939 uniknął niewoli.

Podczas okupacji niemieckiej przebywał w Warszawie, gdzie działał w strukturach Armii Krajowej. Pełnił między innymi funkcję zastępcy kierownika wydziału artylerii w Komendzie Głównej AK. Awansowany do stopnia podpułkownika.

W momencie wybuchu powstania warszawskiego wraz z grupą oficerów wydziału artylerii pod dowództwem ppłk. Jana Szczurek-Cergowskiego „Sławbora”, znajdował się na kwaterze konspiracyjnej przy ul. Żurawiej 6. Garlicki z własnej inicjatywy przyłączył się do plutonu OW PPS ppor. Wacława Gapieniuka „Starego”, walczącego w Alejach Ujazdowskich, a do 5 sierpnia przejął dowództwo plutonu^[9]. 27 sierpnia 1944, objął dowództwo Odcinka Wschodniego „Podobwodu Śródmieście Południowe". Po wojnie na emigracji.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (18 września 1944) za „dzielność, inicjatywę i dobry przykład dla podwładnych” przez dowódcę Armii Krajowej^[10]. Nadanie orderu zostało zweryfikowany pozytywnie uchwałą Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari z 13 października 2011^[11]
Krzyż Walecznych^[6]
Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)^[12]^[6]

Przypisy

↑ Zaufal 1930 ↓, s. 7.
↑ Zaufal 1930 ↓, s. 20.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 824.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 189.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 72.
↑ ^a ^b ^c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 162.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 163.
↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 454.
↑ Marek Strok: Bataliony Iwo i Ostoja. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2004, s. 32.
↑ J. Kreusch, A. K. Kunert, T. Labuszewski (oprac.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. T. IV. Warszawa: 1997, s. 38–39.
↑ Potwierdzono nadanie Virtuti Militari 104 powstańcom. Informacja [w: prezydent.pl]. [dostęp 2012-01-23]. (pol.).
↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Władysław Zaufal: Zarys historji wojennej 3-go pułku artylerii ciężkiej im. Króla Stefana Batorego. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
Kazimierz Leski. Życie niewłaściwie urozmaicone. Wspomnienia oficera wywiadu i kontrwywiadu AK. Warszawa 1989.
Marek Ney–Krwawicz. Komenda Główna AK 1939–1945. Warszawa 1990.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.

[CITEREFZaufal19307-1] Zaufal 1930 ↓, s. 7.

[CITEREFZaufal193020-2] Zaufal 1930 ↓, s. 20.

[CITEREFRocznik_Oficerski1924824-3] Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 824.

[CITEREFRocznik_Oficerski1924189-4] Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 189.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_4_z_5_lutego_1934_roku,_s._72-5] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 72.

[CITEREFRybkaStepan2006162-6] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 162.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_11_z_7_czerwca_1934_roku,_s._163-7] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 163.

[CITEREFRybkaStepan2006454-8] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 454.

[9] Marek Strok: Bataliony Iwo i Ostoja. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2004, s. 32.

[10] J. Kreusch, A. K. Kunert, T. Labuszewski (oprac.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. T. IV. Warszawa: 1997, s. 38–39.

[11] Potwierdzono nadanie Virtuti Militari 104 powstańcom. Informacja [w: prezydent.pl]. [dostęp 2012-01-23]. (pol.).

[12] M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]