Prezydent Kościoła (mormonizm)

Prezydent Kościoła – najwyższe stanowisko w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich[1].
Według wierzeń świętych w dniach ostatnich stanowi głowę Królestwa Bożego na ziemi[2]. Jest również upoważnionym następcą Josepha Smitha, pierwszego proroka obecnej dyspensacji[3]. W strukturze organizacyjnej Kościoła znajduje się przed Kworum Dwunastu Apostołów oraz Prezydium Siedemdziesięciu. Tworzy, wraz z grupką dobieranych przez siebie doradców, Pierwsze Prezydium – najwyższy organ zarządzający tej wspólnoty religijnej. W mormońskiej doktrynie porównywany do Mojżesza[4], poprzez swoją rolę w przekazywaniu Bożej woli i w nauczaniu Ewangelii[4]. Zestawiany jednocześnie z apostołem Piotrem[4], na podstawie mormońskiej interpretacji 16. rozdziału Ewangelii Mateusza[4]. Jako jedyny jest uprawniony do otrzymywania objawień odnoszących się do całego Kościoła. Kieruje również użytkowaniem wszelkich kluczy kapłaństwa[4], choć dzierży je wszystkie wspólnie z Pierwszym Prezydium oraz Kworum Dwunastu Apostołów. Jako jedyny jest uprawniony do udzielania upoważnienia w sprawie użycia mocy kapłańskiej. Każdy urząd i obrzęd powiązany z kapłaństwem swoją ważność i znaczenie czerpią z tegoż właśnie upoważnienia[2].
Prezydent wywiera decydujący wpływ na interpretację nauk i doktryny Kościoła. Jego wypowiedzi i oświadczenia w tym zakresie, jak również otrzymywane przezeń objawienia mogą zastępować nauki głoszone uprzednio przez Kościół[4]. Mogą również modyfikować jego doktrynę, choć ma to miejsce stosunkowo rzadko[4].
Każdy mężczyzna pełniący stanowisko prezydenta został uprzednio wyświęcony na apostoła[5], posiadał zatem również kapłaństwo Melchizedeka – jeden z dwóch typów kapłaństwa powszechnie występujących w Kościele. Zgodnie z mormońską teologią prezydent uznawany jest za proroka, widzącego i objawiciela[6], podobnie jak członkowie kworum oraz zasadniczo wszyscy członkowie Pierwszego Prezydium[7]. Niemniej jako żyjący prorok[8] darzony jest przez świętych w dniach ostatnich szczególnym szacunkiem i oddaniem[4]. Nie jest uznawany za nieomylnego[9] i w niektórych przypadkach może wypowiadać się jako osoba prywatna[10]. Ma wszakże natchnioną zdolność do rozpoznawania błędów i prawd – tak w odniesieniu do Kościoła[4], jak i całego świata[11]. Świętym w dniach ostatnich generalnie zaleca się podążanie za radą proroka[12] i to nawet w kwestiach natury osobistej[10]. Przyjmuje się także, iż prezydent jako wiedziony przez Boga prorok nigdy nie wprowadzi Kościoła na ścieżkę błędu i odstępstwa[12]. Ogromny zakres władzy i odpowiedzialności odnoszony do prezydenta nie oznacza przy tym, przynajmniej w ściśle teologicznym sensie, że jest on głową kierowanego przez siebie Kościoła. Tę pozycję, wedle mormońskich wierzeń, rezerwuje się dla Jezusa Chrystusa[13][14]. Prezydent Kościoła natomiast, tak jak i inni przywódcy kościelni, uznaje się za jego sługę[15].
Stanowisko prezydenta wyewoluowało stopniowo w najwcześniejszym okresie istnienia Kościoła, równolegle do zrębów jego ogólnej struktury organizacyjnej. Jednocześnie, podobnie jak wiele instytucji w początkach ruchu świętych w dniach ostatnich, osadzone zostało w objawieniach, które miał kolejno otrzymywać Joseph Smith. Z tego też powodu wspominane jest w pismach świętych należących do mormońskiego kanonu, tak w Naukach i Przymierzach[13], jak i w Perle Wielkiej Wartości[16].
Prezydent Kościoła pełni swoją funkcję dożywotnio, bez względu na wiek lub stan zdrowia[17]. Niemniej proces sukcesji prezydenckiej, przebiegający zasadniczo według tradycji ukształtowanej w ciągu pierwszych kilku dekad funkcjonowania Kościoła, kontrolowany jest formalnie przez Kworum Dwunastu Apostołów[17]. Gremium to, spotykając się bezpośrednio po śmierci przywódcy, działa pod wpływem objawienia, zgodnie z doktryną Kościoła[17]. Po wyznaczeniu i zatwierdzeniu kolejnego prezydenta, zawsze przez jednomyślne głosowanie[17], dobiera on sobie doradców[17], również podlegających formalnemu wsparciu przez kworum[17]. Tak wyłonione władze, w tym prezydent[17], zostają formalnie poparte przez członków Kościoła podczas kolejnej półrocznej Konferencji Generalnej[17]. Zgodnie z mormońską tradycją przewodniczący kworum zajmuje pierwszą pozycję w kościelnej linii sukcesji[18][2].
Niekiedy określany mianem przewodniczącego wyższego kapłana[19][20], w tym też charakterze kontroluje dostęp do świętego świętych – pomieszczenia w centralnej części mormońskiej świątyni w Salt Lake City[21], przeznaczonego przede wszystkim do odprawiania wyższych obrzędów kapłaństwa[22][23]. Tytuł przewodniczącego wyższego kapłana może dzielić ze swymi doradcami w Pierwszym Prezydium[20].
Z uwagi na szczególne znaczenie prezydenta w teologii i historii Kościoła można doń znaleźć liczne odniesienia w mormońskiej kulturze. Dziękczynieniami za jego posługę bądź też zachętami do podążania za jego radami wypełnione są liczne hymny zawarte w oficjalnych śpiewnikach używanych przez świętych w dniach ostatnich. W śpiewniku anglojęzycznym znalazły się chociażby We Listen to a Prophet’s Voice (1979) pióra Marylou Cunningham Leavitt z muzyką Darwina K. Wolforda[24] czy Come, Listen to a Prophet’s Voice pióra Josepha S. Murdocka oraz Bruce'a R. McConkiego z muzyką Josepha J. Daynesa[25]. Poświęcony jest mu także jeden z najpopularniejszych mormońskich hymnów We Thank Thee, O God, for a Prophet[26].
Stoi na czele rady dyrektorów Kościelnego Systemu Edukacji[27] oraz, zgodnie z tradycją, rady dyrektorów będącego własnością Kościoła Uniwersytetu Brighama Younga[28].
Kościołem kieruje z reguły, ze względu na specyfikę procesu sukcesji i zasadę starszeństwa, mężczyzna w podeszłym wieku[29]. Lista siedemnastu mężczyzn piastujących to najwyższe kościelne stanowisko została zamieszczona poniżej.
Na podstawie materiału źródłowego[30][31][32]:

Lp. | Lata kadencji | Imię i nazwisko |
---|---|---|
1. | 1830–1844 | Joseph Smith |
2. | 1847–1877 | Brigham Young |
3. | 1880–1887 | John Taylor |
4. | 1889–1898 | Wilford Woodruff |
5. | 1898–1901 | Lorenzo Snow |
6. | 1901–1918 | Joseph F. Smith |
7. | 1918–1945 | Heber J. Grant |
8. | 1945–1951 | George Albert Smith |
9. | 1951–1970 | David O. McKay |
10. | 1970–1972 | Joseph Fielding Smith |
11. | 1972–1973 | Harold B. Lee |
12. | 1973–1985 | Spencer W. Kimball |
13. | 1985–1994 | Ezra Taft Benson |
14. | 1994–1995 | Howard W. Hunter |
15. | 1995–2008 | Gordon B. Hinckley |
16. | 2008–2018 | Thomas S. Monson |
17. | od 2018 | Russell M. Nelson |
Analogiczne stanowiska istnieją również w innych wyznaniach zaliczanych do ruchu świętych w dniach ostatnich, w tym w Społeczności Chrystusa[33]. Obecne są także w grupach łączonych z mormońskim fundamentalizmem, choćby w Prawdziwym i Żywym Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Końca[34].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Eric Johnson: President/Prophet Definition. [w:] A – Z: A Simple Introduction to Terms Used by Latter-day Saints [on-line]. mrm.org. [dostęp 2021-03-01]. (ang.).
- ↑ a b c Lawrence R. Flake: Prophets and Apostles of the Last Dispensation. Provo, UT: Religious Studies Center, Brigham Young University, 2001, s. 317–319. ISBN 1-5734-5797-3.
- ↑ The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints: Lesson 1: The Message of the Restoration of the Gospel of Jesus Christ. [w:] Preach My Gospel: A Guide to Missionary Service [on-line]. churchofjesuschrist.org. [dostęp 2021-03-19]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i Daniel H. Ludlow (red.): Encyclopedia of Mormonism. New York: Macmillan Publishing, 1992, s. 1126. ISBN 978-0-02-904040-9.
- ↑ Daniel H. Ludlow (red.): Encyclopedia of Mormonism. New York: Macmillan Publishing, 1992, s. 59. ISBN 978-0-02-904040-9.
- ↑ President. [w:] Guide to the Scriptures [on-line]. churchofjesuschrist.org. [dostęp 2021-03-01]. (ang.).
- ↑ Daniel H. Ludlow (red.): Encyclopedia of Mormonism. New York: Macmillan Publishing, 1992, s. 327. ISBN 978-0-02-904040-9.
- ↑ Ben B. Banks: The Blessings of Having a Living Prophet. [w:] Brigham Young University [on-line]. byui.edu, 2000-11-14. [dostęp 2021-03-01]. (ang.).
- ↑ Craig James Ostler, Michael Hubbard MacKay, and Barbara Morgan Gardner (red.): Foundations of the Restoration Fulfillment of the Covenant Purposes. Salt Lake City: Deseret Book, Religious Studies Center Brigham Young University, 2016, s. 60. ISBN 978-1-9443-9407-3.
- ↑ a b Daniel H. Ludlow (red.): Encyclopedia of Mormonism. New York: Macmillan Publishing, 1992, s. 1127. ISBN 978-0-02-904040-9.
- ↑ Daniel H. Ludlow (red.): Encyclopedia of Mormonism. New York: Macmillan Publishing, 1992, s. 1126-1127. ISBN 978-0-02-904040-9.
- ↑ a b A. Theodore Tuttle: What Is a Living Prophet?. [w:] Ensign [on-line]. churchofjesuschrist.org, 1973-04-06. [dostęp 2021-03-01]. (ang.).
- ↑ a b N. Eldon Tanner: The Administration of the Church. [w:] General Conference [on-line]. churchofjesuschrist.org, 1979. [dostęp 2021-03-01]. (ang.).
- ↑ James E. Faust: Continuous Revelation. [w:] General Conference [on-line]. churchofjesuschrist.org, October 1989. [dostęp 2021-03-06]. (ang.).
- ↑ Daniel H. Ludlow (red.): Encyclopedia of Mormonism. New York: Macmillan Publishing, 1992, s. 579. ISBN 978-0-02-904040-9.
- ↑ The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints: Prophets. [w:] Gospel Topics [on-line]. churchofjesuschrist.org. [dostęp 2021-03-01]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Daniel H. Ludlow (red.): Encyclopedia of Mormonism. New York: Macmillan Publishing, 1992, s. 1128. ISBN 978-0-02-904040-9.
- ↑ Succession in the Presidency of The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints. [w:] The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints [on-line]. churchofjesuschrist.org. [dostęp 2021-02-28]. (ang.).
- ↑ Wyższy kapłan. [w:] Przewodnik po pismach świętych [on-line]. churchofjesuschrist.org. [dostęp 2021-03-16]. (pol.).
- ↑ a b Daniel H. Ludlow (red.): Encyclopedia of Mormonism. New York: Macmillan Publishing, 1992, s. 1130. ISBN 978-0-02-904040-9.
- ↑ Daniel H. Ludlow (red.): Encyclopedia of Mormonism. New York: Macmillan Publishing, 1992, s. 651. ISBN 978-0-02-904040-9.
- ↑ Yvonne Liu: What the Church Has Said About the Holy of Holies. [w:] LDSLiving [on-line]. ldsliving.com, 2018-07-14. [dostęp 2021-03-01]. (ang.).
- ↑ James E. Talmage: The house of the Lord. A study of holy sanctuaries, ancient and modern. Salt Lake City: The Deseret News, 1912, s. 194.
- ↑ Marylou Cunningham Leavitt: We Listen to a Prophet’s Voice. [w:] Hymns of The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints [on-line]. churchofjesuschrist.org. [dostęp 2021-03-01]. (ang.).
- ↑ Joseph S. Murdock, Bruce R. McConkie: We Listen to a Prophet’s Voice. [w:] Hymns of The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints [on-line]. churchofjesuschrist.org. [dostęp 2021-03-01]. (ang.).
- ↑ The History of “We Thank Thee, O God, for a Prophet”. [w:] The Tabernacle Choir Blog [on-line]. thetabernaclechoir.org, 2014-02-05. [dostęp 2021-03-01]. (ang.).
- ↑ Church Educational System Administration. [w:] Church Educational System [on-line]. churchofjesuschrist.org. [dostęp 2021-06-17]. (ang.).
- ↑ Brigham Young University. Board of Trustees. byu.edu. [dostęp 2021-06-17]. (ang.).
- ↑ Russell M. Nelson: Sustaining the Prophets. [w:] General Conference [on-line]. churchofjesuschrist.org, October 2014. [dostęp 2021-03-01]. (ang.).
- ↑ Daniel H. Ludlow (red.): Encyclopedia of Mormonism. New York: Macmillan Publishing, 1992, s. 1678. ISBN 978-0-02-904040-9.
- ↑ The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints: Church Presidents. [w:] Newsroom [on-line]. churchofjesuschrist.org. [dostęp 2021-03-01]. (ang.).
- ↑ Lawrence R. Flake: Prophets and Apostles of the Last Dispensation. Provo, UT: Religious Studies Center, Brigham Young University, 2001, s. 7. ISBN 1-5734-5797-3.
- ↑ First Presidency. [w:] Community of Christ [on-line]. cofchrist.org. [dostęp 2021-03-01]. (ang.).
- ↑ Modern Polygamy and Mormon Fundamentalism: Independent Polygamists and Fundamentalists. [w:] Polygamous Groups [on-line]. bookofmormoncentral.org. [dostęp 2021-03-06]. (ang.).