Michał Białecki (wojskowy)

Michał Białecki

chorąży
Data i miejsce urodzenia	15 września 1898 Strzelce
Data śmierci	nie wcześniej niż 20 marca 1934
Przebieg służby
Lata służby	od 1916
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	48 pułk piechoty
Stanowiska	szef kompanii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Michał Białecki (ur. 15 września 1898 w Strzelcach, zm. ?) – chorąży Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari

Życiorys

Urodził się 15 września 1898 w Strzelcach, w ówczesnym powiecie mogileńskim, rejencji bydgoskiej, w rodzinie Jana i Marcjanny z domu Gessetle. W latach 1904–1912 uczęszczał do czteroklasowej szkoły powszechnej w rodzinnej miejscowości, a później pozostawał „przy rodzicach”.

16 listopada 1916 został powołany do armii niemieckiej i wcielony do 2 pułku grenadierów w Szczecinie. W marcu 1917 został przeniesiony do 448 pułku piechoty na froncie francuskim. W marcu 1918 został ranny w lewe przedramię w bitwie pod Kemmelberg. Do lipca był leczony w Antwerpii. Od 23 sierpnia 1918 do 25 listopada 1918 przebywał w brytyjskiej niewoli.

W listopadzie 1918 wstąpił do Armii Polskiej we Francji i został wcielony do 6 pułku strzelców polskich, późniejszego 48 pułku piechoty. W kwietniu 1919 razem z pułkiem przybył do Zamościa, a po kilku dniach wyruszył na front ukraiński. Przeciwko Ukraińcom walczył do 28 maja 1919, a później pełnił służbę na granicy, na Śląsku. W styczniu 1920 wziął udział w zajmowaniu Pomorza, a w maju tego roku wyruszył na front bolszewicki. Uczestniczył we wszystkich walkach pułku, aż do zawieszenia broni. Wyróżnił się 22 września 1920 podczas forsowania rzeki Muchawiec, w rejonie wsi Łuszczyki, gdzie na czele kilkunastu żołnierzy samorzutnie uderzył na daleko silniejszy oddział sowiecki, z brawurą wyrzucił przeciwnika z zajmowanej pozycji, zdobywając przy tym ciężki karabin maszynowy i kilku jeńców.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako podoficer zawodowy i kontynuował służbę w 48 pułku piechoty, który od lipca 1921 stacjonował w garnizonie Stanisławów. W 1922 ukończył kurs w Centralnej Szkole Podoficerów Piechoty nr 1 w Chełmnie, a w 1923 kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu. W 1930 uzupełnił wykształcenie w zakresie siedmiu klas szkoły powszechnej. W marcu 1934, w stopniu tytularnego starszego sierżanta, nadal pełnił służbę w 48 pp na stanowisku szefa 3. kompanii ciężkich karabinów maszynowych. Później awansował na chorążego.

Był żonaty, dzieci nie miał (stan na dzień 20 marca 1934).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2257 – 13 maja 1921
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Kazimierz Galicz: Zarys historji wojennej 48-go Pułku Piechoty Strzelców Kresowych. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.