Jan Stankiewicz (generał)

Jan Stankiewicz
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	4 kwietnia 1862 ; Wilno
Data i miejsce śmierci	2 grudnia 1945 ; Milanówek
	Przebieg służby
Lata służby	1883–1909 i 1914–1923
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Jednostki	3 Pułk Strzelców Granicznych; 4 Pułk Strzelców Granicznych
Stanowiska	zastępca dowódcy pułku; dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Jan Stankiewicz herbu Mogiła (ur. 4 kwietnia 1862 w Wilnie, zm. 2 grudnia 1945 w Milanówku) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 4 kwietnia 1862 w Wilnie, w ówczesnej guberni wileńskiej. W 1882 w Petersburgu ukończył wojskowe gimnazjum, a dwa lata później szkołę wojskową. W 1883 rozpoczął zawodową służbę wojskową w Armii Imperium Rosyjskiego. Został przydzielony do Pułku Grenadierów Gwardii. W 1887 przeniesiony został, na własną prośbę, do Straży Granicznej w Rydze. Powodem przeniesienia był brak możliwości awansu bez zmiany wyznania z katolickiego na prawosławne. W Rydze służył do 1909 awansując na stanowisko dowódcy Straży Granicznej i stopnia pułkownika. Tam też, wraz z żoną Marią z Odrowążów, prowadził działalność niepodległościową i oświatową wśród Polaków osiadłych w Rydze. W ich domu przy ul. Waidendam 9 małżonkowie Józef i Bronisława Bekowie^[1], rodzice Józefa Becka, prowadzili tajne przedszkole polskie. Po przeniesieniu w stan spoczynku sprzedał posiadłość ziemską Awocin i przeniósł się do Wilna, gdzie zakupił kamienicę przy ul. Wielka Pohulanka 22. W 1914 został zmobilizowany do armii rosyjskiej. W czasie I wojny światowej dowodził pułkiem piechoty. W 1917 wystąpił z armii i przedostał się do Smoleńska, gdzie przebywała żona z dziećmi po ewakuacji z Wilna. W następnym roku powrócił z rodziną do rodzinnego miasta.

W kwietniu 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 3 pułku Strzelców Granicznych. 12 marca 1920 otrzymał nominację na dowódcę 4 pułku Strzelców Granicznych w Świeciu^[2]. 14 października 1920 został zwolniony ze stanowiska dowódcy pułku i przeniesiony do Centralnej Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie^[3].

26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady po uprzednim sklasyfikowaniu przez Komisję Weryfikacyjną do przeniesienia w stan spoczynku i przyznaniu mu tego stopnia na mocy ustawy sejmowej z dnia 2 sierpnia 1919 o ustaleniu starszeństwa i nadaniu stopni oficerskich^[4].

W 1936 przeniósł się z Wilna do Milanówka, gdzie zmarł i pochowany został na cmentarzu parafialnym.

Ordery i odznaczenia

Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Order Krzyża Wolności I kategorii III klasy (Estonia)^[5]

Zobacz też

Przypisy

↑ „Bek” – właściwa forma nazwiska rodowego.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 27.03.1920 r.
↑ „Dziennik Personalny” (R.1, Nr 43), MSWojsk., 10 listopada 1920, s. 1174 .
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 70 z 07.11.1923 r.
↑ Jan Stankiewicz. president.ee. [dostęp 2020-12-19]. (ang.).

Bibliografia

Tadeusz Burchacki, Generał brygady Jan Stankiewicz, „Stolica” nr 29 z 16 lipca 1989 roku, s. 15.
PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 318, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i popr., s. 170.

[1] „Bek” – właściwa forma nazwiska rodowego.

[2] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 27.03.1920 r.

[3] „Dziennik Personalny” (R.1, Nr 43), MSWojsk., 10 listopada 1920, s. 1174 .

[4] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 70 z 07.11.1923 r.

[5] Jan Stankiewicz. president.ee. [dostęp 2020-12-19]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]