Тулій
| |||||
Вонкавы від простага рэчыва | |||||
---|---|---|---|---|---|
![]() |
|||||
Уласцівасці атама | |||||
Імя, сімвал, нумар | Тулій / Thulium (Tm), 69 | ||||
Атамная маса (малярная маса) |
168,9342 а. а. м. (г/моль) | ||||
Тэрмадынамічныя ўласцівасці простага рэчыва | |||||
Шчыльнасць (пры з. у.) | 9,318 г/см³ | ||||
Тэмпература плаўлення | 1818 К (1544,85 °С) |
Ту́лій[1] (лац.: Thulium) Tm — хімічны элемент, лантаноід. Назва ад грэч. «Туле» — так антычныя географы называлі крайнія паўночныя краіны.
Атамны нумар 69; атамная маса 168,9342. Серабрыста-белы метал. Шчыльнасць 9318 кг/м³. Тэмпература плаўлення 1544,85 °C. Узаемадзейнічае з мінеральнымі кіслотамі. З вадародам, азотам, галагенамі і халькагенамі ўзаемадзейнічае пры награванні[1]. Характэрная ступень акіслення ў злучэннях +3[1].
Выкарыстанне
[правіць | правіць зыходнік]Штучны[1] ізатоп 170Tm (перыяд паўраспаду 128,6 сутак[1])— крыніца мяккага рэнтгенаўскага выпраменьвання[2] і выкарыстоўваецца ў медыцынскай радыедыягностыцы і ў тэхніцы ў дэфектаскопах для прасвечвання тонкіх (да 5 мм[крыніца?]) слаёў металу. Таксама выкарыстоўваецца для паглынання газаў у электравакуумных прыборах[2].
Крыніцы
[правіць | правіць зыходнік]- ↑ а б в г д БелЭн 2003.
- ↑ а б Ишлинский 2000.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Ту́лій // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 16: Трыпалі — Хвіліна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2003. — Т. 16. — С. 24. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0263-6 (т. 16).
- Ту́лий // Новый политехнический словарь (руск.) / Гл. ред. А. Ю. Ишлинский. — М.: Большая Российская энциклопедия, 2000. — С. 559. — 671 с. — 15 000 экз. — ISBN 5-85270-322-2.
- Ту́лий // Т. 26. Тихоходки — Ульяново. — М. : Советская энциклопедия, 1977. — С. 294. — (Большая советская энциклопедия : [в 30 т.] / гл. ред. А. М. Прохоров; 1969—1978). (руск.)
![]() |
Тулій на Вікісховішчы |
---|