|
STOKPAARDJES |
Liefde voor de underdog |
Opmerkelijk, scherpzinnig, tegendraads: ieder mens houdt er bijzondere ideeën op na. Deze week: Jan Marijnissen. Fan van Feyenoord én Hakkinen. Door dik én dun.
 |
|
|
Foto: Jos Lammers / HH
|
|
| Voetballiefde ondanks alles: “De voorruit werd ingeslagen en de koplampen werden eruit geschopt” |
Mei
1970.
Feyenoord wint de Europacup I van Celtic. Herman Kuiphof doet verslag
van de finale in Milaan. 'Nederland' wint met 2-1, gaat door me heen.
Mijn liefde voor Feyenoord is nooit meer overgegaan. Natuurlijk, TOP-Oss
(staat nu helemaal onderaan in de Totodivisie) en PSV (zo goed de laatste
seizoenen!) vind ik ook prima, maar Feyenoorder ben je voor het leven.
In goeie tijden en in slechte tijden!
Nou, er zijn veel slechte tijden geweest. Vanaf de glorieuze overwinning
in 1970 is het snel bergafwaarts gegaan. Maar clubliefde heeft niets te
maken met resultaten en alles met passie. Waar voel je je thuis? Kun je
je identificeren met de clubs en de spelers? Na Feyenoord (ja, erna!)
kwam Ajax aan de beurt om de 'cup met de grote oren' te winnen. Maar dat
arrogante, die witte badjassen, dat air – ik vind het niks. Bovendien
waren de gewonnen finales niet om aan te zien. Het was Feyenoord en het
bleef Feyenoord voor mij. Ook al is iedereen tegenwoordig voor Ajax, ook
zij die eerst hun hart hadden verpand aan Feyenoord. Ik vind dat niet
loyaal, laf. Weg met het opportunisme!
Vele zondagen ben ik in de Kuip geweest. 's Morgens vroeg met mijn vrouw
Mari-Anne naar Rotterdam, broodje worst en altijd op de staantribune op
de begane grond achter de goal aan de oostkant. Oh, oh wat speelden ze
vaak slecht. Dat gebrek aan inzet! Mijn Feyenoord onwaardig, vond ik.
Toen er ook nog een confrontatie met F-siders overheen kwam, was de maat
vol. Terwijl ik in mijn auto met mijn zwager wachtte tot we het parkeerterrein
konden afrijden, werden al mijn koplampen eruit geschopt, de voorruit
werd ingeslagen, de motorkap ingedeukt en ik kreeg ook nog een paar trappen.
Want achter in de auto lag een plastic treintje van mijn dochter in de
geelgroene kleuren van FC Den Haag.
Daarna ben ik alleen nog in de Kuip geweest voor de Stones en U2. Maar
toch, de liefde bleef. Dankzij Don Leo. Hij doet het goed en praat verstandig,
daar kunnen Johan en Louis nog wat van leren.
Toch wilde ik kortgeleden weer eens de enige echte voetbaltempel van ons
land betreden. Ik belde voor kaartjes Feyenoord-NEC. Eindelijk genoeg
moed verzameld om te gaan, krijg je dat gezeik met die clubkaart. Geen
clubkaart, dan ook geen kaartjes. In wat voor land leven wij? Wil ik met
mijn dochter Lilian (14) eens een wedstrijd in het betaalde voetbal bezoeken
(hoort bij de opvoeding), kan ik geen kaartje kopen, terwijl driekwart
van het stadion leeg is. Lilian houdt ook van Feyenoord, al is haar echte
liefde Arsenal. Want daar speelt Marc Overmars. (Hoe lang nog?)
Lilian en ik verschillen ook van mening als het gaat om onze andere passie.
Dankzij RTL en Olav Mol raakten we verslingerd aan de Formule 1. Lilian
is voor die 'rooie rakkers' terwijl ik ook hier weer voor de underdog
ben: Mika Hakkinen dus.
Grandioos hoe Hakkinen vorig jaar het wereldkampioenschap wist te behalen.
En daar heb je het weer. Ik vind zo'n Finse outsider die de wereld op
zijn grondvesten laat schudden prachtig en blijf dan ook achter hem staan.
Lilian heeft zich laten inpakken door die Duitser. Ik snap dat niet. Iedereen
is al voor die mijnheer S.
Er ging een gil door het huis toen S. en Irvine (beiden Ferrari dus) werden
gediskwalificeerd wegens een onreglementaire spoiler. Net goed. "Lilian,
Mika is wereldkampioen!" riep ik naar boven. Maar het liep anders.
Ferrari diende een protest in en werd in het gelijk gesteld. Op Suzuka
(Japan), de laatste wedstrijd, zou dus de beslissing moeten vallen. Dat
weekend zat ik net op de hei met een stel afdelingsvoorzitters van de
SP. Zaterdagmiddag kwalificatie. S. en Mika ontlopen elkaar niets. Toch
hebben de rooien de beste startpositie, maar Mika staat er direct naast
op de eerste startrij. Aan de rechterkant, en de eerste bocht is naar
rechts.
Zondag: Lilian zit thuis alleen op de bank, al vanaf halfvijf 's ochtends.
Ik lig nog in bed. Negen uur: NOS-radionieuws: "De Fin Mika Hakkinen
heeft zijn wereldtitel in de Formule I geprolongeerd." Yes,
mij bekruipt datzelfde gevoel dat ik vroeger had als Feyenoord weer eens
won. Heerlijk. Hij reed tegen de wereld. En won. 
Terug
naar interviews
