H var ákærður fyrir að hafa ekið bifreið óhæfur til að stjórna henni örugglega vegna áhrifa fíkniefna og áfengis en meðan á akstrinum stóð voru börnin A, B og C farþegar í bifreiðinni. Taldist háttsemin varða við 1., sbr. 2. mgr. 49. gr. og 1., sbr. 2. mgr. 50. gr., umferðarlaga nr. 77/2019, allt sbr. 1. mgr. 95. gr. sömu laga sem og 98. gr. og 1. mgr. 99. gr. barnaverndarlaga nr. 80/2002. Ákærði krafðist þess aðallega að málinu yrði vísað frá Landsrétti að því er varðar ætluð barnaverndarlagabrot á þeim grundvelli að ákæra málsins væri ekki nægilega skýr en ekki var fallist á kröfu hans. Með vísan til forsendna hins áfrýjaða dóms var staðfest niðurstaða hans um sakfellingu ákærða að því er varðar akstur undir áhrifum kókaíns og áfengis. Landsréttur rakti að gögn málsins bæru með sér að ákærði hefði verið stöðvaður af lögreglu vegna þess að bifreið ákærða „vakti athygli“ hennar. Aftur á móti yrðu af því orðalagi ekki dregnar afdráttarlausar ályktanir um aksturslag bifreiðarinnar eða stjórntök á henni að öðru leyti. Þá lá ekkert fyrir um ökuhraða bifreiðarinnar umrætt sinn. Landsréttur taldi því að ekki væri komin fram nægileg sönnun, sem ekki yrði vefengd með skynsamlegum rökum, að aðstæður hefðu verið slíkar að háttsemi ákærða hefði falið í sér vanrækslu þannig að lífi eða heilsu barnanna hefði verið hætta búin. Ákærði var því sýknaður af broti gegn 98. gr. barnaverndarlaga. Þá var háttsemi ákærða jafnframt ekki talin eiga undir 1. mgr. 99. gr. sömu laga. Hinn áfrýjaði dómur skyldi því vera óraskaður.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem nauðungarvistun A á sjúkrahúsi var framlengd um allt að tólf vikur með heimild til rýmkunar að mati læknis.

Kærður var úrskurður héraðsdóms þar sem máli S hf. á hendur E hf. og V var vísað frá dómi. S hf. krafðist þess í málinu að viðurkennd yrði óskipt bótaábyrgð E hf. og V á tjóni sem hann hefði orðið fyrir vegna nánar tilgreindrar sáttar E hf. við Samkeppniseftirlitið. Í úrskurði Landsréttar var rakið að ekki yrði talið að S hf. hefði leitt nægar líkur að því að hann hefði orðið fyrir tjóni sem orsakast hefði af skaðabótaskyldum verknaði E hf. og V þannig að hann yrði talinn hafa lögvarða hagsmuni í skilningi 2. mgr. 25. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála af því að fá leyst úr viðurkenningarkröfum sínum fyrir dómi. Þá gæti S hf., eins og málið lægi fyrir, ekki talist hafa gert grein fyrir því með fullnægjandi hætti hver tengsl atvika þess væru við ætlað tjón hans, sbr. 2. mgr. 25. gr. laga nr. 91/1991 og einnig e-lið 1. mgr. 80. gr. sömu laga. Var hinn kærði úrskurður því staðfestur um annað en málskostnað.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem hafnað var kröfu A um að felldur yrði úr gildi úrskurður umdæmisráðs D um að barnið C yrði vistað utan heimilis í fjóra mánuði.

Felldur var úr gildi úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli b-liðar 1. mgr. 115. gr., sbr. 4. mgr. 105. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms og X gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi á grunvelli c- og g-liðar 1. mgr. 115. gr., sbr. 4. mgr. 105. gr.  laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms og X gert að sæta gæsluvarðhaldi á grundvelli c- og g-liðar 1. mgr. 115. gr., sbr. 4. mgr. 105. gr. laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem A var sviptur lögræði tímabundið í eitt ár.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms og X gert að sæta áfram gæsluvarðhaldi á grundvelli c-og g-liðar 1. mgr. 115. gr., sbr. 4. mgr. 105. gr.  laga nr. 80/2016 um útlendinga.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem X var gert að sæta gæsluvarðhaldi til að koma í veg fyrir að hann kæmi sér undan málsmeðferð samkvæmt lögum nr. 51/2016 um handtöku og afhendingu manna til og frá Íslandi vegna refsiverðra verknaða á grundvelli handtökuskipunar.

Úrskurður héraðsdóms þar sem staðfest var ákvörðun R um að fallast á beiðni um afhendingu X til Litháen á grundvelli evrópskrar handtökuskipunar var staðfestur um annað en þóknun verjanda X.

Staðfestur var úrskurður héraðsdóms þar sem fallist var á kröfu BR um vistun barns A utan heimilis hennar til 28. apríl 2025.